Ögrenci oLmak..

Ögrenci olmak..

Aslında huyumdur, yazar yazar dururum ben kardeşim..
Hatta bazen, öyle oluyor ki elime kagıt kalem almadan ne yazıcagımı kestiremiyorum bile. Cocukca biliyorum ama elimde degil, 13 yaşımda günlük tutmaya başladıgımdan beri ‘yazan’ bir kız oldum ben..
Konuşmadan ne zaman sogdum niye sogdum hic bilmiyorum ama tahminlerim var; ‘insanları anlamaktan cok anlatmaktan yorulmuş olabilirim bir yaşımda belkide..
Sonra bir ara, yazmayıp acaba ‘göstersem’ diye düşünüp ‘an karaleri’ yakalamayı düşündüm.. Belkide ondan bu blog’un adı hLy’spective oldu..
Her neyse, bir ara bana birşey oldu ve ben artık ögrenci degildim.. Ne ara, bir ofiste bir sürü boşanmış cocuk sahibi olan kadınla calışmaya başladım bilmiyorum ama oldu..
Hadi üniversite zaten delicesine hızlı gecti, hatırladıgım tek şey sınavlar, garip konulu essaylar ve bir sürü farklı deneyim..
Da, ben zamanın birinde liseye de gittim.. Silik filan ama hatırlıyorum; okul formamı, öss kitaplarımı, fizik, kimya ve analitik.. Evet evet, hatırlıyorum..
Belki, unutmaya yüz tutmuş bunca anıyı, özlemekten korktugum icin unutmaya terk ediyorum.. yada, aynada gördügüm kız yaşlanıyor, ‘hadi lan ordan ne lisesi’ diye bana kızar diye korkumdan sessiz kalıyorum..

Ben okuldan kactım, hatta tabiri caizse; kacmak icin cok okul corabı, etek filan feda ettim..
Kopya cektim, arsız gibi hocanın gözüne baka baka..
Kavga ettim, disiplin cezası olmasın diye okuldan azcık uzakta!
Sabahları, tüyüp kahvaltı yaptım okulun arkasında.. Tavla oynadım..
Okulun ilk ve son günlerini hep kırdım.. ve hep sinemaya gittim..
Catlayana kadar güldüm zamanında.. hatta bak buna hala gülüyorum; 30 kere dinlememe ramen ben hala geometri cözemem..
Özlüyorum sanırım cok..
Kac yaşında olursam olayım; boş ders saatlerinde devirdigim geyikleri, göstermelik ‘ambiyans’ olsun diye taşıgım kitapları.. asla vazgecemedigim ‘kalem kutumu’ özledim ben be..
Gercekten özledim..
Bütün barbarca; anıların hatırlarına.. seviyorum..