Uzun zaman beklemek gerekti bu yazıyı yazma cesaretini bulabilmek icin kendimde acıkcası, gercekten gerekti..
İcimde olgunlaştırmam, korktugumu kabul etmem icin bile zamanım olması gerektigine inandım belki de kabul etmedim korktugumu fakat 24 Mehmetcigim'in şehit haberlerini gözlerimi 1 dk bile kısmadan, her fotografa uzun uzun bakıp, gözlerim şişene kadar agladıgımda, anladım ki; korkuyorum anladım ki, kabul ediyorum artık..
24 tane vatan evladı, cogu henuz 21 yaşında..
Kimisinin, 1 ay sonra dügünü olacak..
Kimisin, evladı henüz yeni tay tay yıllarında..
Kimisi, 34 gün sonra baba ocagında olacaktı..
Allah'ım, ne kadar canım yandı kim bilir.. Biliyorum, ateş düştügü yeri yakar, eminim o ana, baba, eş gibi yanamaz bagrım belki ama gercekten migdemin icinde 2 gündür, tam bebegin anne karnında oldugu yer acıyor, hocam;
- Evladına birşey oldugunda, annenin tam bebegin rahimde durdugu yer acır demesinin sebebi bu olsa gerek..
Düşünsenize, 9 ay karnımda bir erkek evlat taşıyacagım..
Dünyaya minicik elleriyle kollarıyla, kocaman alık bakışlara gelecek..
Tırnagının bir ucuna degecek zarar icin, tel tel saclarım beyazlıyacak ama benim oglumu, kim icin, hangi amaç ugruna oldugu bile muallakta olan insan müsvetteleri öldürecek!
Hiç tanıyor mu oysa benim oglumu?
Bir bilse, o ne kadar iyi evlat oldu bana annesini hic üzmedi, yüzümü hic kara cıkartmadı benim..
Rabbim, geride kalanlara yardım etsin, sabır eylesin inşallah..
Ölüm; aklımın hep bir ucunda bir kenarında öylece yıllardır durdu cok sallamadıgım seneler de oldu, hatta ergenlik yıllarında herkez der ya; '-lan ölsem de kurtursam..' dedigim bile olmuştur..
Fakat ne zaman, ben 'oldum..' benim 'kayıplarım' yada benim 'kaybedeceklerim' oldu..
İşte ölüm, öylece cöktü hayatımın ortasına..
Ölüm hic hep, Rabbim benim canımı sevdiklerimden önce al ki, onların yoklugunu görmeyim diye dua ederek geciştirdim..
Lakin, ben atlamışım..
Bütünü görebilme yetisi olduguna hep inandigim bu kızın, atladıgı kocaman bir boşluk varmış şimdi karşında öylece ona bakan..
Bir gün, ölecegim..
Rabbim, bana bir nefes bicti ve o süre doldugunda bütün bu hayal ettiklerim, arkadasından yıllar beri koştudugum herşeyin sonu gelmiş olacak yanımda sadece amellerim, bana edilen dualar ve eşimin, ailemin rızası olacak..
Aldıgım haklar da gelecek benimle bi bi.. Gözlerimin önünde..
Haklarımı alanlarda, orda olacak benimle.. Ben tam onların gözlerinin önünde..
Sadece bu kadarı olacak..
Fakat korkuyorum..
Gercekten korkuyorum..
Her gece yastıga başımı koydugumda, ölümü düşünmek beni; hergün ölmekten daha cok korkutuyor..
Benim daha, söylemek istedigim bir sürü şeyim var..
Sevdigim adama 'seni seviyorum..' diyemeden ölmekten, onun ölmesinden korkuyorum..
Anneme, babama ve ilerde olacak olan anne, babama; daha sizin icin yapmam gereken şeyler var, daha size cok ihtiyacım var, sizinle olmak istiyorum daha diyemeden, onları canımın icine soka soka sevemeden ölmekten, Allah korusun onların beni yanlız bırakmasından korkuyorum..
Kardeşlerimin daha bebeklerini sevemeden, daha yanımda 2 aslan var diye boylarına poslarına bakıp; kalbimin yumuşasına müsadem bile olmadan gitmelerinden korkuyorum..
Uzakta olana, söylecek onca sözüm varken.. Beni 'yine' bırakıp gitmesinden, en acı olanı da daha ona söyleceklerimi dinlemeden; ondan gitmekten korkuyorum..
Henüz dogması muhtemel olmayan, 1 kızım ve 1 ogluma sarılamadan, kavuşamadan, ilk adımlarını görmeden gitmekten, daha ilk adımda beni yanlız bırakmalarından korkuyorum bu korku beni yiyip bitiyor hemde..
Öyle, ölüm ölüm dedigin nedir ki gülüm demekle olmuyor bu işler; ölmek ölen icin, dönülmez son belli ki lakin, yarım bıraktıkların ne olacak arkanda?
Söyleyecegin sözler, duyacagın cümleler..
Yaptıgın hataları düzeltmek icin, yeni sayfalar..
Korkuyorum, öyle böcekten korkmak gibi degil baya; 5 yaşındaki bir cocugun karanlık korkması gibi korkuyorum, öylesine caresiz korkuyorum..
Rabbim, sana sıgınıyorum..
Rabbim, sana yalvarıyorum..
Ya icimde ki bu korkuyu al..
Ya, yapmak istediklerim bana güc, sabır ihsan eyle..
Yada, onları benden; benden önce alma..
Amin..